Xiaoer Liu — Chickens Used To Fly [PL + EN]
Tekst: Maria Grzybowska
[PL]
Na performance Xiaoer Liu zostaliśmy zaproszeni do dużej, ciemnej sali schowanej za kotarą. Precyzyjne, punktowe światło skierowane było na przedmioty ustawione przed artystką. Osoby oglądające, początkowo ustawiły się w szeroki łuk. Na białym obrusie ustawione zostały dwa palniki z patelniami, na których umieszczone było masło w trudnym do odczytania kształcie. Rączki patelni były złączone ze sobą łańcuchem. Obok nich po jednej stronie stał mały, przezroczysty pojemnik z pokruszonym szkłem, a po drugiej stronie kuchenny nóż i otwarty, szklany pojemnik. Xiaoer zaczęła dość szybko, ale naturalnie wbijać odłamki szkła w masło umieszczone na patelni. Była skupiona na tej czynności, czasami odrywając wzrok i kierując go właściwie w przestrzeń. Na sali panowała cisza, którą przerywały charakterystyczne dźwięki: kawałki szkła przesuwające się w słoiku lub łańcuch cicho stukający o plastikowe rączki patelni. W pewnym momencie forma z masła pod wpływem ciepła przesunęła się i odsłoniła rysunek skrzydeł wyryty na patelni. Wzmożyło to ciekawość obserwatorów i obserwatorek, którzy stopniowo podeszli bliżej. Kiedy skończyły się kawałki szkła, artystka podkręciła palnik, doprawiając tym samym materię do wrzenia. Nowy dźwięk gotującego się masła, w którym pływały kawałki szkła, wzbudził we mnie poczucie pewnego niebezpieczeństwa. Artystka zachowała spokój i wyregulowała temperaturę palników. Po chwili gotowanie wygasło, a artystka przelała zawartość jednej patelni do drugiej, a potem całość do otwartego pojemnika, który stał obok. Następnie sięgnęła po nóż i odcięła sobie długie rękawy białej koszuli. Fragmentem odciętego materiału wytarła patelnię, jej powierzchnia zalśniła, jeszcze bardziej podkreślając wyryty w teflonie rysunek. Powtórzyła tę samą czynność z drugim rękawem i patelnią. Na koniec artystka wstała i podniosła połączone łańcuchem naczynia, w taki sposób, że łańcuch znalazł się na wysokości jej szyi, a rysunki z patelni na wysokości jej rąk. Chodząc po wyznaczonej przez siebie przestrzeni Xiaoer łapała kontakt wzrokowy z publicznością. Performance zakończył się w momencie, kiedy artystka opuściła przestrzeń.
Według mnie istotne jest to, jakie przedmioty wykorzystuje artystka: palniki z patelniami czy domowy nóż to przedmioty, które można zazwyczaj znaleźć w kuchni. Nasuwa się od razu skojarzenie z typowym, przestarzałym podziałem na role społeczne, w których kobiety należą do kuchni, świata prywatnego. Jednak do tej sytuacji artystka wprowadziła również ostre, niebezpieczne przedmioty jak metalowy łańcuch łączący dwa przedmioty czy odłamki szkła wbijane w miękką materię. Zestawienie operowało na zasadzie kontrastów: tak samo ruchy artystki — przemyślane, spokojne, ostrożne — w interesujący sposób grały z używanymi, niebezpiecznymi przedmiotami, które w każdej chwili mogły spowodować utratę kontroli.
—
Dawid: Praca na detalach stworzyła intymną sytuację, gdzie ja czułem się jakbym przypatrywał się osobie w prywatnej przestrzeni — kuchni. W tym scenariuszu Xiaoer przygotowuje jedzenie ze szkłem, może w ramach zemsty. Komu je poda?
Maria: To co mówisz o intymność dla mnie też było ważne, poczucie bycia częścią tego działania. Dla mnie to był też bardzo specyficzna sytuacja obserwacji (prawdopodobnie typowa dla działań performatywnych, ale nietypowa dla codziennych sytuacji), w której przyglądasz się każdemu nawet drobnymi ruchowi.
Dawid: Cały proces był bardzo spokojny. Pojawia się też zwrócenie uwagi na czysto fizyczne aspekty, np. wykorzystanie temperatury. Zdrapanie teflonu potęguję sytuacje zagrożenia, mi towarzyszyła myśl, że jedzenie staje się przez to toksyczne.
Maria: Temperatura działała nie tylko na masło, ale też na ludzi.
W tytule i w symbolach pojawia się motyw zwierzęcy. Co o tym myślisz?
Dawid: Wprowadzenie aspektu zwierzęcości sprawiło, że dla mnie niektóre symbole były dosyć dosłowne. Artystka w dyskusji później je też wytłumaczyła, np. łańcuch miał być skojarzony z opresją. Według mnie pewne działania były w tym performance zbyt dopowiedziane.
Maria: Artystka odnosi się do wątków zwierzęcych, mówiąc o wychowaniu kobiet w opresyjnym systemie. Ja odczytuję te wątki w kontekście ekofeminizmu. Ale ta sytuacja odnosi się do podstawowych założeń tego nurtu: opresja natury i kobiet ma jedno źródło. Starając się poszerzyć namysł o aktualne problemy, trzeba zastanowić się nad wykorzystaniem masła oraz nad tym, z jakiej pozycji wychodzi artystka? Czy porównuje siebie do kury, dalej zakładając, że jest w lepszej pozycji od niej? Czy powiela szkodliwe przekonanie o wyższości czy stwarza sytuacje solidarności?
— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —
[EN]
For Xiaoer Liu’s performance, we were invited to a large, dark room hidden behind a curtain. Precise, spotlight was directed at objects set up in front of the artist. People watching, initially, lined up in a wide arc. On a white tablecloth two burners were set up, on which butter was placed in a shape that was difficult to read. The handles of the pans were chained together. Next to them on one side was a small, clear container of crushed glass, and on the other side was a kitchen knife and an open glass container. Xiaoer began to pound the shards of glass into the butter placed in the pan rather quickly but naturally. She was focused on this activity, occasionally pulling her gaze away and directing it properly into space. There was silence in the room, which was interrupted by distinctive sounds: shards of glass moving in the jar, a chain quietly tapping against the plastic handles of the pan. At one point, the butter mold shifted under the heat and revealed a drawing of wings etched into the pan. This heightened the curiosity of the male and female observers, who gradually came closer. When the pieces of glass ran out, the artist turned up the burner, thus seasoning the matter to a boil. The new sound of boiling butter, in which the glass pieces were floating, aroused in me a sense of certain danger. The artist remained calm and adjusted the temperature of the burners. After a while, the cooking died down, and the artist poured the contents of one pan into another, and then the whole thing into an open container that stood nearby. She then reached for a knife and cut off the long sleeves of her white shirt. With a fragment of the cut-off material, she wiped the pan, its surface shining, further emphasizing the drawing etched in Teflon. She repeated the same action with the other sleeve and the pan. Finally, the artist stood up and lifted the chain-connected dishes in such a way that the chain was at the height of her neck and the pan drawings at the height of her hands. Walking around her designated space, Xiaoer caught eye contact with the audience. The performance ended when the artist left the space.
In my opinion, what is significant is the objects the artist uses: burners with pans or a homemade knife are objects that can usually be found in the kitchen. This immediately brings to mind the typical outdated division of social roles, in which women belong in the kitchen, the private world. However, the artist also introduced into this situation sharp, dangerous objects like a metal chain connecting two objects or shards of glass hammered into soft matter. The juxtaposition operated on the principle of contrasts: in the same way, the artist’s movements — thoughtful, calm, careful — played in an interesting way with the used, dangerous objects, which could cause a loss of control at any moment.
—
David: The detail work created an intimate situation where I felt like I was looking at a person in a private space — the kitchen. In this scenario, Xiaoer prepares food with glass, perhaps as revenge. Who will he serve them to?
Maria: What you say about intimacy for me was also important, the sense of being part of the action. For me it was also a very specific situation of observation (probably typical for performative actions, but unusual for everyday situations), in which you look at every even small movement.
David: The whole process was very quiet. There is also an appearance of paying attention to purely physical aspects, such as the use of temperature. Scratching off the Teflon intensifies dangerous situations, I was accompanied by the idea that the food becomes toxic because of this.
Maria: The temperature acted not only on butter, but also on people.
There is an animal motif in the title and in the symbols. What do you think about that?
David: The introduction of the animal aspect made some of the symbols quite literal for me. The artist in the discussion later explained them too, for example, the chain was supposed to be associated with oppression. In my opinion, certain actions were too elaborate in this performance.
Maria: The artist refers to animal threads, talking about the upbringing of women in an oppressive system. I read these themes in the context of ecofeminism. But this situation refers to the basic assumptions of this trend: the oppression of nature and women has one source. In an effort to broaden the reflection to include current issues, it is necessary to consider the use of butter, and from what position does the artist emerge? Does she compare herself to a hen, further assuming that she is in a better position than she is? Does she replicate a harmful belief in superiority or create situations of solidarity?
